پانسمان بیولوژیک نانوایکس ورقه ای نارین طب- Nano Ex

پانسمان ورقه‌ای «نانواکس» (NanoEx) که بعضاً به آن «پانسمان نانوایکس ورقه‌ای» گفته می‌شود، یک پانسمان نوین در دسته پانسمان‌های کلاژن‌ساز بیولوژیک است. در ادامه به توضیح ساختار، عملکرد، مزایا، معایب و نکات کاربردی آن می‌پردازم:

ساختار و مکانیسم عملکرد

• پانسمان بیولوژیک آسلولار (Acellular biologic) است؛ یعنی ساختاری شبیه به ماتریکس خارج‌سلولی دارد اما حاوی سلول زنده نیست.  
• دارای ساختار سه‌بعدی متخلخل است که امکان تبادل اکسیژن، عبور مایعات و مهاجرت سلولی را فراهم می‌کند.  
• کلاژن‌ساز است؛ یعنی با تحریک فرآیند ترمیم پوست، بازسازی بافت درم را تسهیل می‌کند.  
• دارای خواص ضدالتهابی و ضدباکتری (یا حداقل مقاومت به تشکیل بایوفیلم) است که ریسک عفونت زخم را کاهش می‌دهد.  
• شفافیت نسبی دارد، به طوری که امکان مشاهده وضعیت زخم، ترشحات یا توسعه بافت زیر آن راحت‌تر است.  

کاربردها (موارد مصرف)

بر اساس منابع:

• زخم‌های مزمن مانند زخم پای دیابتی  
• زخم‌های فشاری (زخم بستر)  
• سوختگی‌ها  
• زخم‌های ناشی از عمل جراحی  
• زخم‌های تونلی یا دارای فرورفتگی که نیاز به تطابق پانسمان دارند  
• زخم‌هایی با ترشح کم تا متوسط (نه ترشح زیاد)  

مزایا

• تطابق بهتر با بستر زخم به علت ساختار انعطاف‌پذیر و متخلخل  
• تسهیل مهاجرت سلول‌ها و رشد بافت گرانولاسیون به علت ساختار سه‌بعدی مناسب  
• کاهش احتمال تحریک یا آسیب به پوست اطراف، به دلیل تطبیق بهتر و شفافیت  
• امکان پایش بهتر وضعیت زخم بدون نیاز به تعویض مکرر پانسمان به دلیل شفافیت  
• استفاده در مناطقی که حرکت زیاد دارند (مانند نزدیک مفاصل) به دلیل انعطاف‌پذیری و عدم محدود بودن به سطح صاف  

معایب و محدودیت‌ها

• اگر ترشح زخم زیاد باشد، ممکن است پانسمان به تنهایی نتواند حجم ترشحات را مدیریت کند و نیاز به پانسمان کمکی (جاذب ثانویه) باشد.  
• احتمال حساسیت یا واکنش‌های پوستی در برخی بیماران که مواد پانسمان با پوست‌شان سازگار نیست.
• هزینه نسبتاً بالا نسبت به پانسمان‌های ساده‌تر
• احتمال جدا شدن از بستر زخم در صورت عدم چسبندگی مناسب یا حرکت زیاد
• در زخم‌های بسیار عفونی یا زخم‌هایی با بافت نکروز بزرگ، ممکن است نیاز به دبریدمان قبلی یا پانسمان‌های فعال قوی‌تر باشد

نکات کاربردی در استفاده

1. تهیه بستر زخم: قبل از قرار دادن پانسمان، باید زخم تمیز شود، بافت نکروز و مواد خارجی برداشته شوند.
2. برش به اندازه مناسب: پانسمان را به اندازه بستر زخم برش دهید، طوری که حدود 1 سانتی‌متر از لبه زخم را بپوشاند.
3. قرار دادن پانسمان: پانسمان را روی زخم قرار دهید، در صورت لزوم با ملایمت فشار دهید تا تماس کامل با سطح زخم برقرار شود و هوا زیر پانسمان نماند.
4. پانسمان کمکی ثانویه: غالباً باید پانسمان ثانویه‌ای (مثل فوم، گاز یا سایر پانسمان‌های جاذب) روی آن گذاشته شود تا ترشحات را کنترل کند.
5. تعویض پانسمان: بسته به میزان ترشحات و وضعیت زخم، معمولاً بین 3 تا 7 روز تعویض می‌شود.  
6. نظارت بر زخم: از شفاف بودن پانسمان استفاده کنید تا وضعیت زخم، ترشحات، قرمزی یا تورم اطراف را بررسی نمایید بدون تعویض مداوم